ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ... ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Επιστρέφοντας στα πανεπιστήμια μετά από ένα από τα θερμότερα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων και όχι μόνο λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, νιώθουμε τώρα πιο αγανακτισμένοι από ποτέ λόγω της σκόπιμης ανικανότητας και της αδιαφορίας του κρατικού μηχανισμού. Σκόπιμη ανικανότητα επειδή τελικά δεν κατάφεραν να μας πείσουν ότι τα γεγονότα που πέρασαν συνέβησαν τυχαία. Aδιαφορία όχι μόνο για την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, αλλά και της ίδιας της ζωής. Πυρκαγιές, νεκροί, κρατικές δολοφονίες, λεηλασία της φύσης ήταν μόνο μερικά από τα περιστατικά που χρησιμοποιήθηκαν από τους συν-κυβερνώντες με τον πλέον διπλωματικό τρόπο ώστε να εξασφαλίσουν την πολιτική τους ενδυνάμωση, να φτάσουν δηλαδή ένα βήμα πιο κοντά στην εξουσία..

Μέσα Αυγούστου και μέσα στην προεκλογική περίοδο χιλιάδες πυρκαγιές ξέσπασαν σε ολόκληρη την χώρα. Μέρη στα οποία σημειώθηκαν οι μεγαλύτερες καταστροφές είναι η Πελοπόννησος, η Εύβοια, η Πάρνηθα και το Πήλιο. Ο τραγικός απολογισμός ανέρχεται σε εκατομύρια καμένα στρέμματα δάσους, χιλιάδες άστεγους, δεκάδες χωριά που έχουν υποστεί σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή και πολλά ακόμα με σοβαρές ζημιές. Οι νεκροί ανέρχονται στα 66 άτομα. Το ερώτημα για το ποιος έχει την ευθύνη ακούγεται απολύτως λογικό. Είναι η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο ή μήπως η ίδια η φύση του; Είναι προφανές ότι το κράτος που εξυπηρετεί, με όλα τα μέσα που διαθέτει, το κεφάλαιο δεν μπορεί να δείξει ενδιαφέρον για φυσικές καταστροφές. Καταστροφές οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν ή ακόμη και θα προκληθούν στα πλαίσια της «ανάπτυξης του τόπου». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προγραμματισμένη κατασκευή της Ιονίας οδού σε περιοχές που μετέπειτα κάηκαν. Η μεγάλες επιχειρήσεις ονόματι τουρισμός και εκκλησία ξεκινάνε να απλώνονται πάνω στα αποκαΐδια δασών και κατεστραμμένων χωριών. Καζίνο, ξενοδοχεία, τουριστικά και εμπορικά κέντρα, εννείοτε και εκκλησιαστικών συμφερόντων, χτίζονται σε χρόνο ρεκόρ λίγες μέρες μετά το σβήσιμο των πυρκαγιών λες και ήταν προγραμματισμένο. Ήδη απο τον Οκτώβριο του 2006 έιχε γίνει φανερή η πρόθεση της εξουσίας να αποχαρακτηρίσει δασικές εκτάσεις, μέσω της αναθεώρησης του άρθρου 24. Τέλος, προκειμένου να αποποιηθούν τις πολιτικές ευθύνες και δείχνοντας ότι η γελοιότητα δεν έχει όρια, οι εκπρόσωποι του κράτους, επέρριψαν τις ευθύνες στον ήδη στοχοποιημένο χώρο των αντιεξουσιαστών και σε «ασύμμετρες απειλές».

Η θρασύτητα της εξουσίας δεν περιορίζεται στην λεηλασία της φύσης και στις έμμεσες δολοφονίες, αλλά δεν διστάζει να δολοφονήσει ακόμα και άμεσα στο «όνομα της δικαιοσύνης». Τελευταιο, αλλα όχι και μοναδικο παραδειγμα, η δολοφονια του Νιγηριανου Tony Onoya. O Tony κυνηγηθηκε από ατομα της ασφάλειας στην Καλαμαρια την ωρα που πουλουσε αντεγραμμένα CD. Προσπάθησε να ξεφυγει, φοβουμενος ότι θα φυλακιστει και θα ξυλοκοπηθει, πράγμα που ειχε συμβει στο παρελθον. Η αστυνομία τον απέκλεισε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιάς καφετέρειας. Γνωρίζοντας την αθλιότητα και τα βασανιστήρια στα ελληνικά αστυνομικά τμήματα προτίμησει να πηδήξει παρά να ξανασυλληφθεί. Αυτή η πράξη οδήγησε στον θάνατο του.
Ο θανατος του 25χρονου μεταναστη αποτελει μονο ένα από τα δεκάδες «μεμονομενα περιστατικα» αστυνομικης βιας. Τις πρώτες 4 ημέρες μετά το τραγικό αυτό συμβάν, η οργή του κόσμου ήταν ανεξέλεγχτη και εκφράστηκε σε 3 πορείες με τη συμμετοχή κατοίκων της Καλαμαριάς-αυτόπτων μαρτύρων, συμπατριωτών του Tony και διάφορων πολιτικών φορέων. Άξια αναφοράς είναι η μάχη που δώσανε όλοι αυτοί, για την υπεράσπιση του πτώματος, όταν οι αστυνομικοί το διεκδίκησαν. Αυτό αποτελεί άλλο ένα γεγονός που αποδεικνύει οτι η αστυνομική βία και αυθαιρεσία δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.

Το τρίτο σημαντικό γεγονός του καλοκαιριού ήταν οι πορείες της ΔΕΘ στις 8/9 η οποία στιγματίστηκε από την πρώτη επίσημη παραβίαση του ασύλου. Έγιναν 3 ξεχωριστές πορείες, μειωμένης μαζικότητας και απουσία φοιτητικού μπλόκ. Η πρόθεση καταστολής κάθε πιθανής αντίδρασης ήταν φανερή τόσο απο την εντονότατη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, όσο και από το αίτημά τους για στοχοποίηση των διαδηλωτών με την χρήση βίντεο. Πράγματι η καταστολή επιτεύχθηκε με την παράταξη των ΜΑΤ με τέτοιο τρόπο, ώστε η πορεία των διαδηλωτών να μην καταλήξει στο άσυλο του ΑΠΘ, μέσα στο οποίο προυπήρχαν ασφαλίτες με πολιτικά. Το ίδιο βράδυ έγιναν συγκρούσεις κοντά στο πανεπιστήμιο, κατά την διάρκεια των οποίων έγινε και μια σύλληψη εντός του ασύλου.
Η παραβίαση του ασύλου γίνεται όλο και περισσότερο με την συγκατάθεση ή την ανοχή της Πρυτανείας: Το μετρό έρχεται, κλειδαριές μπαίνουν στις πόρτες που οδηγούν στο άσυλο, οι ασφαλίτες μέσα στην πανεπιστημιούπολη αυξάνονται. Όλα αυτά συνδέονται άμεσα με τον νέο Νόμο-Πλαίσιο, την αναθεώρηση του άρθρου 16, την είσοδο των μεγάλων επιχειρήσεων μέσα στα πανεπιστήμια και την φίμωση κάθε αντίδρασης, μέτρα που περνάνε μόνο μαζί με την πλήρη κατάργηση του ασύλου. Το άσυλο είναι χώρος διακίνισης ιδεών, που γεννάει και προστατεύει κοινωνικούς αγώνες.

Αποκορύφωση όλων αυτών των γεγονότων ήτανε οι εκλογές. Όπως και οι προηγούμενες εκλογές, έτσι κι αυτές δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να αναδείξουνε μια κυβέρνηση, η οποία θα συνεχίσει την υπονόμευση της ζωής. Ούτε οι κρατικές δολοφονίες, ούτε οι πυρκαγιές, ούτε τα νέα μέτρα έθεσαν σε αμφισβήτηση την πολιτική κατάσταση και τα αδιέξοδα στα οποία αυτή οδηγεί. Γεγονός λογικό, καθότι οι εκλογές ουδέποτε έθεσαν πολιτικό θέμα, αλλά πάντοτε θέτουν θέμα διαχείρησης της εξουσίας προς όφελος ομάδων και εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Η αριστερά ανίκανη να απουσιάσει απο αυτό το εκλογικό πανηγύρι, συμμετείχε όσο πιο δυναμικά μπορούσε, με κάθε κομμάτι της να προσπαθεί να παρουσιάσει το φοιτητικό κίνημα ως δικό της κτήμα, οικιοποιούμενη έτσι δύο χρόνια αντίδρασης των φοιτητών.
Η συμμετοχή στις εκλογές αποτελεί πρόσχημα για την «δημοκρατική» κατάλυση της δημοκρατίας. Η ψήφος δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά ψευδαίσθηση οτι αποφασίζεις για την ζωή σου. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό που αποφίζεις είναι το ποιός θα σε εξουσιάσει.